Przewodnik sudecki

urodził się 5 maja 1927 r. w Zakopanem w starym rodzie góralskim Krzeptowskich, z której to rodziny wywodził się m.in. słynny Jan Sabała Krzeptowski. Zamieszkiwał aż do swojej śmierci w Piechowicach przy ul. Kolejowej 17 jako właściciel połowy domu.

Z zawodu był fotografem i przewodnikiem górskim, którą to umiejętności zdobył w pierwszych latach powojennego pobytu w Piechowicach.

Urodził się jako syn Adama Krzeptowskiego-fotografa a nawet filmowca, którego rodzina od wieków była związana z Podhalem i Tatrami. Matka Janina z domu Małochleb pochodziła ze Lwowa. Jak sam pisał „pochodził ze starej góralskiej rodziny, której męska część rodu była związana z Tatrami. W czasie ostatniej wojny pracowali jako myśliwi, ratownicy, przewodnicy oraz kurierzy, jeden był nawet autentycznym zbójnikiem, który „równał świat” w XVIII w. Ojciec, który wsławił się w okresie międzywojennym nakręceniem filmu „Biały ślad” wyróżnionego potem na festiwalu filmowym w Wenecji, dbał o Jego turystyczne wychowanie „gonił mnie od piątego roku życia pieszo i na nartach (chwała mu za to)” ^[1]

W Zakopanem po ukończeniu szkoły podstawowej uczęszczał do znanej szkoły artystycznej Kenara ucząc się rzeźby w drewnie (snycerki). Przyznawał jednak, że wykształcenie ogólne tam zdobywane było płytkie a szczególnie brakowało mu wiedzy geograficznej (którą w późniejszych latach dobrze uzupełnił). Pod koniec wojny jako niespełna 18-latek związał się z konspiracyjną działalnością AK co stało się potem głównym powodem konieczności wyjazdu z Zakopanego, kiedy to po wyzwoleniu nowe władze dosyć intensywnie poszukiwały ludzi z tym kręgiem politycznym związanych.

Atmosferę domu rodzinnego w Zakopanem wspominał zawsze jako ciepłą i sympatyczną a rozległość powiązań rodzinnych czyniła ją bardzo towarzyską.

W sierpniu 1945 r przyjechał wraz z ojcem Adamem do Piechowic i tu pozostał do końca życia żeniąc się po 2 latach z córką miejscowego wójta Czesławą Fligier. Ojciec prowadził zakład fotograficzny, który po jego śmierci przejął i prowadził przez wiele lat. Leszek „wtopił się w góry”, którymi początkowo jako znający do tej pory tylko Tatry, poczuł się lekko rozczarowany, ale z biegiem lat pokochał je i stały się Jego drugą ojczyzną.

Już w 1945 r zajął się prowadzeniem wycieczek na terenie Michałowic, gdzie powstał duży ośrodek wczasów pracowniczych zorganizowany przez ówczesne Ministerstwo Pracy i Opieki Społecznej. Zarówno on jak i wielu jemu podobnych podejmujących się w tamtych latach przewodnictwa niewielką o nim miało pojęcie. Wiedzę krajoznawczą zdobywano z niemieckich źródeł lub z...fantazji. Krzeptowski znał język niemiecki. Z gromadami turystów i wycieczkowiczów przemierzał górskie szlaki i schroniska prowadząc najczęściej liczne grupy ludzi z reguły mało przygotowanych do zwiedzania gór. W 1948 r objął stanowisko kierownika sekcji Narciarskiej PTT w Jeleniej Górze, potem wszedł w skład grupy ratunkowej, z której w 1952 r powstało Sudeckie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe. W tamtym czasie rozpoczęto też organizowanie pierwszych kursów przewodnickich, które ukończył w 1948 r. stając się pełnoprawnym przewodnikiem dysponującym kilkuletnią praktyką.

W 1958 r. Krzeptowski został wybrany prezesem Koła Przewodników Sudeckich w Jeleniej Góry i funkcję tę pełnił nieprzerwanie aż do 16 XI 1985 r ustanawiając tym samym swoisty rekord Polski długotrwałości prezesowania i to w tak specyficznym środowisku jakie stanowią przewodnicy górscy „ Swoim taktem i niekonfliktowym charakterem zjednywał sobie szacunek i uznanie, a konsekwencją w działaniach potrafił osiągnąć wiele celów trudnych do realizacji” ^[2].

W swoim pracowitym życiu przeprowadził wieleset wycieczek, na Śnieżce był ponad 2000 razy. Był przy tym urodzonym gawędziarzem co z biegiem czasu zjednało mu przydomek „Sabały Karkonoszy”.

„W życiu prywatnym był człowiekiem wrażliwym, trochę marzycielem i artystą. Kochał swoją rodzinę i był prze nią z ogromną wzajemnością kochany i podziwiany. Tradycje górskie i góralskie potrafił przeszczepić nie tylko obu córkom- Elżbiecie i Hani, ale i wnukom mieszkającym dziś w odległych stronach (USA i Suwałki). Podzielała tę pasję żona Czesława i obaj zięciowie. Grał na kilku instrumentach, pisał udane wspomnienia a przede wszystkim był wspaniałym gawędziarzem i znawcą terenu” ^[3].

Był wiele razy odznaczony i wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim. Radio i telewizja wielokrotnie nagrywało z nim wywiady, często ukazywały się też wywiady prasowe w gazetach jeleniogórskich i  dolnośląskich.

W dniu 11 października 2003 r na cmentarzu piechowickim rodzina, przyjaciele i znajomi pożegnali Leszka. Byli wśród nich liczni przewodnicy i goprowcy. Uroczystość żałobną wspaniale poprowadził przyjaciel Leszka ks. „Kubek”.

Półtora roku później w dn. 5 maja 2005 w 78 rocznicę urodzin z inicjatywy kilku najbliższych przyjaciół odsłonięto w Piechowicach przy ul. Żymierskiego (róg A. Mickiewicza) granitową tablicę pamiątkową poświęconą Leszkowi Krzeptowskiemu. Tablicę ufundowali ze składek społecznych rodzina, przyjaciele i znajomi zmarłego. Prochy Leszka pozostały w górach.

Zdzisław Gasz

Przypisy

^[1] Krzeptowski, L., Moje wspomnienia . W: 50 lat oddziału PTT-PTTK „Sudety Zachodnie” 1946-1996. Jelenia Góra 1996. s. 91-97.
^[2] Gasz, Z., In memoriam – Leszek Krzeptowski. „Rocznik Jeleniogórski” 2004, T.36, s.211.
^[3] ibid. s. 212.

Bibliografia:

1. Krzeptowski Leszek. Moje wspomnienia. W: 50 lat Oddziału PTT-PTTK „Sudety Zachodnie” 1946-1996. Jelenia Góra 1996. s. 91-97.
2. Mateusiak Andrzej. Prezesi o sobie - Leszek Krzeptowski. W: 50 lat przewodnictwa PTTK na Ziemi Jeleniogórskiej 1953-2003. Jelenia Góra 2003. s.109-112.
3. Gasz Zdzisław. Byli chłopcy byli : wspomnienie o Leszku Krzeptowskim. „Informator Piechowicki” 2003, nr 11, s. 5.
4. Gasz Zdzisław. Leszek Krzeptowski ( 5.05.1927 – 4.10.2003) : in memoriam . „Rocznik Jeleniogórski” 2004, T. 36, s.211-212.
5. Gasz Zdzisław. Turystyka szkolna i schroniska młodzieżowe regionu jeleniogórskiego w 30-leciu 1975-2005. Jelenia Góra 2005.
6. Gasz Zdzisław. Edukacja Ekologiczna w Szkolnym Schronisku Młodzieżowym „Złoty Widok” w Michałowicach. Jelenia Góra 2005.

Fot. za: Rocznik Jeleniogórski. - T. 36. 2004, s. 211