Ppłk w stanie spoczynku. Żołnierz Września'39, członek Armii Krajowej. Po zakończeniu II wojny światowej pierwszy wojskowy komendant Szklarskiej Poręby.

Bogdan Marian Ginter urodził się 20 stycznia 1916 r. we Lwówku (Nowy Tomyśl) jako syn Stefana i Stanisławy (z domu Strzyżewska). W czerwcu 1934 r. ukończył gimnazjum humanistyczne w Międzychodzie. Po zdaniu konkursowego egzaminu, we wrześniu tego samego roku, został przyjęty do Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie. 15 października 1935 r. Bogdan Ginter został mianowany na stopień podporucznika i otrzymał przydział do 68 Pułku Piechoty we Wrześni, aby pełnić służbę jako dowódca plutonu w kompanii szkoły podoficerskiej. Następnie służył w kompaniach strzeleckich oraz w kompanii ciężkich karabinów maszynowych. W obliczu zbliżającej się wojny w sierpniu 1939 r. otrzymał przydział do samodzielnej kompanii ckm na taczankach w 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty.

Od chwili rozpoczęcia wojny do 3 września 1939 r. osłaniał schrony na linii rzeki Warty. Następnie, stosownie do rozkazu dowódcy Grupy Operacyjnej gen. Romana Abrahama, uczestniczył w osłonie odwrotu Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. Brał udział w bitwie nad Bzurą do 18 września 1939 r. Po bitwie i sforsowaniu Bzury przeszedł do Puszczy Kampinoskiej jako dowódca batalionu piechoty. Od 21 września brał udział w obronie Palmir i próbował przebić się do Warszawy, ale został ranny w okolicach Młocin. 23 września dostał się do niewoli. 2 października uciekł z obozu przejściowego w Żyrardowie wraz z trzema innymi oficerami. Nieudana próba organizowania podziemia w Poznaniu (Oddział Legii Akademickiej) zmusiła go do wyjazdu do Łodzi. Tam nawiązał kontakt z przedstawicielem Służby Zwycięstwa Polski, majorem Kozłowskim, ps. „Jastrzębiec”. Zmienił nazwisko na Aleksander Błyżnik ps. "Olek", "Oleś", "Piotr", "Cedro" i inne. Współpracował z wywiadem ZWZ/AK m. in. z kpt Miłkiem ps. „Mały Staszek”. Zorganizował grupę wywiadowczą o kryptonimie „Siedlecka”, działającą do maja 1942  r.

13 maja 1942 r. został aresztowany przez policję kryminalną. Przebywał w więzieniu do 14 grudnia 1942 r. Po wyjściu na wolność wznowił kontakty z Armią Krajową. W okresie od września 1943 r. do stycznia 1944 r. pełnił funkcję dowódcy dzielnicy Łódź-Południe (Chojny) podległej komendzie AK Łódź-Miasto.

Po przejściu frontu, w uzgodnieniu w przedstawicielem Komendy Głównej Armii Krajowej, zgłosił się w lutym 1945 r. do Wojska Polskiego. W kwietniu 1945 r. został zweryfikowany i w stopniu porucznika wcielony do 33 Pułku Piechoty 7 Dywizji Piechoty, zwanej później Łużycką. Pierwszy jego przydział to starszy adiutant dowódcy pułku. Gdy dotarł do "przydziałowej" jednostki stacjonowała ona nad Nysą Łużycką w okolicach Toporowa, dokładnie w tym miejscu gdzie miesiąc wcześniej, 16 kwietnia 1945 r. odbyło się okupione dużymi stratami forsowanie rzeki przez oddziały II Armii Wojska Polskiego. Odnajdowano jeszcze w nurcie rzeki zwłoki poległych żołnierzy. Rozminowywano teren i zdarzało się, że miny były tak zmyślnie ukryte, że przy ich usuwaniu ginęli nawet doświadczeni saperzy. W tym czasie pododdziały 7 Dywizji Piechoty zostały skierowane do ochrony granic państwa. B. Ginter, już jako dowódca III batalionu, objął dowództwo odcinka granicznego od Stogu Izerskiego w Świeradowie do grani Karkonoszy. Jednocześnie pełnił funkcję komendanta miasta Szklarska Poręba i dowódcy garnizonu. W październiku 1945 r. został zluzowany przez Batalion Wojsk Ochrony Pogranicza majora Dorożyńskiego. W kwietniu 1946 r. B. Ginter został przeniesiony do Nysy na Śląsku, gdzie dowodząc tym samym batalionem został komendantem miasta. Jednocześnie dowodził Oddziałem Wydzielonym Wojska Polskiego w rejonie Rybnik-Żory, walcząc z oddziałami podziemia antykomunistycznego. Na podstawie specjalnego rozkazu w dniu 19 grudnia 1946 r. został postawiony do dyspozycji MON, które zwolniło go do rezerwy w stopniu kapitana.

Swoje wojskowe doświadczenia od maja 1945 r. znad Nysy Łużyckiej do końca służby w Szklarskiej Porębie, Bogdan Ginter bardzo ciekawie opisał w wydanych w 2014 r., już po jego śmierci, wspomnieniach zatytułowanych "Znad Nysy do Karkonoskiej Grani". Opisał w nich różne incydenty graniczne. Szczególną wartość historyczną mają wspomnienia dotyczące relacji – jak wtedy mówiono oficera przedwojennego, sanacyjnego – z oficerami sowieckimi, którzy pełnili ważne funkcje w powojennym Wojsku Polskim. Bogdan Ginter nazywał ich "pełniącymi obowiązki Polaków". Szczególnie dramatyczny jest opis pogrzebu żołnierza, Mariana Sochy, który zginął w strzelaninie na granicy w Jakuszycach. Podczas uroczystego pogrzebu poległego żołnierza padły kolejne strzały. Ze wspomnień Bogdana Gintera wynika, że były one kierowane w jego stronę, ale chybiły, gdyż przypadkowo poślizgnął się przy grobie. Kule trafiły śmiertelne dwóch stojących tuż za nim uczestników pogrzebu – delegatów z Polskiej Partii Robotniczej. Zdaniem Bogdana Gintera, zamach na niego zorganizowany został przez oficerów sowieckich, Fonkina i Wenglowskiego.

Po zwolnieniu z wojska, Bogdan Ginter wraz żoną i dziećmi osiadł na stałe w Szklarskiej Porębie. Traf chciał, że część wynagrodzenia otrzymał w postaci klisz fotograficznych i zrobił z nich dobry użytek, dokumentując z pasją pierwsze lata swojego pobytu pod Karkonoszami. W latach 1947-1980 pracował na stanowiskach kierowniczych na terenie powiatu i województwa jeleniogórskiego, m. in.: kierował hotelem "Orbis" i Spółdzielnią Spożywców "Jedność Robotnicza". Był kierownikiem działu inwestycji w Fabryce Maszyn Elektrycznych "Karelma" w Piechowicach. Po czternastu latach pracy w "Karelmie" powołany został na stanowisko dyrektora Zrzeszenia Prywatnego Handlu i Usług.

Od roku 1947 należał do Stronnctwa Demokratycznego jako przewodniczący koła międzypowiatowego oraz członek Wojewodzkiego Komitetu S.D. we Wroclawiu (od 1971 r.). Z ramienia S.D. w okresie 1947-1973 występował jako radny Gminnej Rady Narodowej w Szklarskiej Porębie, a od 1949 r. do 1973 r. jako radny Powiatowej Rady Narodowej w Jeleniej Górze. W tym samym czasie działał we Froncje Jedności Narodowej w Zarzadzie pow. P.K.P.S. i Narodowego Funduszu Ochrony Zdrowia w ZBoWiD.

Posiadacz licznych odznaczeń i medali: Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari kl. V, Krzyży Kawalerskiego i Komandorskiego Polonia Restituta, Krzyża Walecznych, Krzyża Kampanii Wrześniowej, Złotego Krzyża Zasługi, Srebrnego Medalu Zasługi na Polu Chwały i innych.

Kilka słów o jego życiu prywatnym. W 1940 r. Bogdan Ginter zawarł ślub w konspiracji z Janiną Ziółkowską ps. "Janka". Małżonkowie doczekali się pięciorga dzieci, dwóch córek i trzech synów. Bogdan Ginter zmarł 11 maja 2004 r. w Szklarskiej Porębie. Pochowany został na tamtejszym cmentarzu parafialnym z honorami wojskowymi.

Tomasz Kędzia

Źródła:

1. Bogdan Ginter. Bez retuszu. Znad Nysy do Karkonoskiej Grani – Wspomnienia pierwszego wojskowego komendanta Szklarskiej Poręby w 1945 roku. Agencja Wydawnicza CB, 2014.
2. Bogdan Ginter [hasło], https://pl.wikipedia.org/wiki/Bogdan_Marian_Ginter [dostęp: 04.10.2021].
3. Leszek Kosiorowski. Tam za górą jest granica. 70 lat Wojsk Ochrony Pogranicza. Szklarska Poręba. Wydawnictwo AD REM, s. 123-125.

Spis fotografii:

• Zdjęcie główne: Bogdan Ginter w Szklarskiej Porębie.

1. Bogdan Ginter w mundurze, jako pierwszy wojskowy komendant Szklarskiej Poręby po zakończeniu II wojny światowej.
2. Na granicy polsko-czechosłowackiej w 1945 r.
3. Bogdan Ginter z żoną Janiną w ich domu w Szklarskiej Porębie.
4. Córki i synowie Bogdana Gintera.
5. Bogdan Ginter z synami w Szklarskiej Porębie.
6. Janina i Bogdan Ginterowie.
7. Bogdan Ginter z najmłodszym synem, Bohdanem.
8. Pogrzeb Mariana Sochy (1923-1945), plutonowego, który zginął w strzelaninie na granicy w Jakuszycach.
9. Siedziba Stronnictwa Demokratycznego w Szklarskiej Porębie, do którego należał Bogdan Ginter.