działacz związkowy

Działacz związkowy NSZZ „Solidarność”, przewodniczący KZ Związku w Fabryce Narzędzi w Jeleniej Górze (od września 1980 r.), członek założyciel Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” województwa jeleniogórskiego, prowadził aktywną działalność opozycyjną po wprowadzeniu stanu wojennego.

Imiona rodziców
Edmund, Eugenia

Dzieciństwo i młodość

Rodzina pochodzi ze Lwowa. Jako dziecko Kazimierz Majewski ciężko chorował na gruźlicę kości. Po II wojnie światowej wraz z matką i rodzeństwem (3 siostry i brat) mieszkali przez rok w Łodzi, a od 1946 w Jeleniej Górze.

Życie dorosłe

Warunki materialne zmusiły go, po ukończeniu szkoły podstawowej, do podjęcia pracy zawodowej w wieku 14 lat. Zaczął pracę w Fabryce Narzędzi w Jeleniej Górze jednocześnie się dokształcając: ukończył szereg kursów czeladniczych oraz kurs mistrzowski w specjalności frezer. W zakładzie pracy był aktywnym działaczem społecznym i racjonalizatorem, założył Klub Honorowych Krwiodawców, odznaczony został brązową odznaką Polskiego Czerwonego Krzyża. W zakładzie pracy był ceniony przez zwierzchników kolegów i uczniów za fachowość, wiedzę, odpowiedzialność, zdyscyplinowanie, bezkompromisowość.

We wrześniu 1980 r. wybrany został na przewodniczącego Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” w Fabryce Narzędzi w Jeleniej Górze. Uczestniczył w zebraniu założycielskim Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” województwa jeleniogórskiego w dniu 17 września 1980 r., które odbyło się w Wojewódzkim Urzędzie Komunikacji w Jeleniej Górze z udziałem przedstawicieli 38 zakładów pracy.
Uczestniczył w strajku w klubie „Gencjana” przy Fabryce Maszyn Papierniczych Fampa w Jeleniej Górze w dniach 22 stycznia – 10 lutego 1981 r.
Był delegatem na Wojewódzki Zjazd Delegatów w maju - czerwcu 1981 oraz na I Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” w Gdańsku we wrześniu – październiku 1981 r.

Po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce, w nocy 12/13 grudnia 1981 r. został zatrzymany wraz z grupą innych działaczy przez SB w siedzibie Zarządu Regionu, przewieziony do Komendy Miejskiej MO w Jeleniej Górze i po przesłuchaniu, zwolniony.
Od początku stanu wojennego aktywnie uczestniczył w tworzeniu poziemnych struktur „Solidarności” na terenie Jeleniej Góry zajmując się działalnością poligraficzną i kolportażem nielegalnych wydawnictw. Współpracował między innymi z Tadeuszem Lewandowskim, Ludwikiem Blumbergiem i Władysławem Niegoszem. Służba Bezpieczeństwa prowadziła wobec niego i innych działaczy operację pod kryptonimem „Odroczenie” dotyczącą druku pisma o tym samym tytule.

Szykanowany przez SB podupadł na zdrowiu, nasiliły się dolegliwości układu krążenia i kręgosłupa. Od stycznia 1982 r. przez 6 miesięcy przebywał na zwolnieniu lekarskim, przeszedł na wcześniejszą emeryturę 20 lipca 1982 r. Dorywczą pracował w prywatnym warsztacie ślusarskim Stanisława Mendrygała.

28 sierpnia 1982 r. Kazimierz Majewski został zatrzymany i osadzony w ośrodku dla internowanych w Nysie. W tym samym czasie osadzono tam 25 działaczy z województwa jeleniogórskiego m.in. Stanisława Kostkę, Zdzisława Bykowskiego z Lubania, Kazimierza Grzelaka i Jana Skowrońskiego ze Zgorzelca, Tadeusza Lewandowskiego i Edwarda Woskowicza z Jeleniej Góry, Jerzego Orłowskiego z Piechowic [patrz: A. Piesiak, Solidarność Jeleniogórska…, s. 4]. Z obozu w Nysie został zwolniony 29 września 1982 r. ze względu na stan zdrowia. Kontynuował działalność podziemną organizując w Jeleniej Górze Oddział Polskiego Związku Katolicko-Społecznego.

W październiku 1982 r. nasiliły się szykany SB wobec Kazimierza Majewskiego: inwigilacja, częste przesłuchania, groźby utraty życia w niewyjaśnionych okolicznościach, namawianie do współpracy z SB, groźby wyrządzenia krzywdy żonie i dzieciom (syn Dariusz ur. 1962 i córka Małgorzata ur. 1971 r.) itp. Przesłuchania, ostatnie w dniu 26 października 1982 r., zwłaszcza obawa o najbliższych, doprowadziły go do załamania nerwowego. Popełnił samobójstwo w dn. 28 października 1982 r., którego okoliczności do dziś nie zostały wyjaśnione.

Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Jeleniej Górze-Cieplicach. W okresie stanu wojennego przy jego grobie odbywały się (na apel jeleniogórskich działaczy „Solidarności Walczącej”) spotkania opozycjonistów, aby w ten sposób oddać hołd wszystkim „ofiarom dyktatury komunistycznej”.

Elżbieta Ratajczak

Literatura

• J.R. Sielezin, Solidarność Jeleniogórska w latach 1980 – 2005, Jelenia Góra 2005.
• J.R. Sielesin, Roman Niegosz – biogram, [w]: Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956-1989, Warszawa 2002, t. 2, s. 233-234.
• J.R. Sielezin, Roman Niegosz (1950-1995) – przyczynek do postawy heroicznej. Nieznany dokument z obozu internowania z Grodkowa, „Rocznik Jeleniogórski”, t. XXXIV, 2002, s. 195-200.
• E.Sielezin, Roman Niegosz – pierwszy przewodniczący jeleniogórskiej „Solidarności”, Skarbiec Ducha Gór, nr3 (35), 2005, s. 3.
• Droga do niepodległości. „Solidarność” 1980-2005, Warszawa 2005, biogram s. 557
• A. Piesiak, Solidarność Jeleniogórska. Kalendarium wydarzeń 1980-1989, Jelenia Góra 2005, msp.