malarz pejzażysta

Pochodził ze starej wrocławskiej rodziny. Obdarzony talentami artystycznymi był uzdolniony muzycznie i plastycznie. Po ukończeniu Magdalenäum (gimnazjum Magdaleny) we Wrocławiu zdecydował się w 1888 r. na studia we wrocławskiej szkole sztuki (Königliche Kunst- und Kunstgewerbeschule) w utworzonej w 1884 r. klasie malarstwa pejzażowego u Carla Ernsta Morgensterna (1847–1928). W czasie nauki uczestniczył w wyjazdach studyjnych na Śląsk i w Alpy Bawarskie. Po pięciu latach studiów we Wrocławiu kontynuował naukę na kursach mistrzowskich u Eugena Brachta (1842–1921) w berlińskiej Akademii Sztuki w latach 1897-1899.

Po ślubie w 1900 r. przeprowadził się do Świerzawy, rodzinnego miasta żony. 6 czerwca 1907 r. przychodzi na świat jego syn, Heinrich, który pójdzie w ślady ojca zostając również malarzem.

Paul Weimann żyjąc na uboczu, z dala od środowiska artystycznego, zajął się malarstwem tworząc prawie wyłącznie pejzaże, które powstawały w plenerze. Uzdolnienia muzyczne sprowokowały go ok. 1910 r. do podjęcia prób przedstawienia za pomocą cyklu rysunków pejzażowych muzyki Beethovena. Sławę przyniosły mu jednak realistyczne krajobrazy z pogórza karkonoskiego. Bardzo szybko znalazł wielu nabywców swoich obrazów wśród mieszkańców bliskiej okolicy, ale też z Berlina, Kolonii, Hamburga i innych miast Niemiec.

W 1918 r. przenosi się do Jeleniej Góry (z powodu konieczności zapewnienia wykształcenia swoim dorastającym dzieciom). Kupił obszerny dom przy ulicy Chełmońskiego 17 (Seydel-Strasse) na południowym skraju Wzgórzu Kościuszki (Cavalierberg). Z okien jego domu rozciągał się piękny widok na Karkonosze. Tam i w pobliskim parku malował swoje pejzaże chętnie kupowane przez licznych wielbicieli gór i sztuki. Największą sławę przyniosły mu zimowe widoki Karkonoszy. Był mistrzem w oddawaniu różnych odcieni zimowego nastroju. Malował bardzo dużo, często powtarzał motywy ze szkodą dla wyrazu artystycznego swoich obrazów. Dawało to powody to krytyki artysty przez współczesnych mu krytyków. Do najciekawszych należą jego olejne studia malowane bezpośrednio w plenerze, często ukazujące ten sam fragment krajobrazu w różnych porach dnia i roku. Stanowiły one podstawę do wykańczanych w pracowni obrazów. Dzięki nim możemy stwierdzić, że był wrażliwym obserwatorem natury.
Jego prace przed wojną znajdowały się w zbiorach muzeów we Wrocławiu, Neubrandenburg i Zwickau. Muzeum Karkonoskie w Jeleniej Górze posiada kolekcję jego osiemnastu obrazów i szkiców olejnych.

Literatura:

1. Baer [Oswald]. Paul Weimann. Wanderer im Riesengebirge, R. 45 (1925), nr 2. s. 26-27.
2. [Glaeser Edmund] E.G. Paul Weimann zum 70. Geburtstage. Wanderer im Riesengebirge, R. 57 (1937), nr 11. s. 168-169.
3. Łukaszewicz, Piotr, Kozak Anna. Obrazy natury. Adolf Dressler i pejzażyści śląscy drugiej połowy wieku XIX. Katalog wystawy. Wrocław 1997. ISBN 83-86766-75-1, s. 143.
4. Thieme, Ulrich, Becker, Felix. Allgemeines Lexikon der Bildenden Künstler von der Antike bis zur Gegenwart t. XXXV. Lipsk b. r s. 285.
5. Wichmann, Hans. Georg Wichmann 1876 - 1944. Der Maler des Riesengebirges und sein Kreis. Würzburg 1996. s. 216-217.

Prace:

W Muzeum Karkonoskie w Jeleniej Górze

1. Paul Weimann, „Widok na Śnieżkę”, tektura, olej, 1908 r. właściciel Muzeum Karkonoskie w Jeleniej Górze
2. Paul Weimann, „Śnieżne Kotły o wschodzie słońca”, tektura, olej, 1921 r. właściciel Muzeum Karkonoskie w Jeleniej Górze
3. Paul Weimann, „Widok na Wielki Kocioł”, tektura, olej, 1921 r. właściciel Muzeum Karkonoskie w Jeleniej Górze

Katarzyna Kułakowska